Lahit nedir?

1. Lahit: Latince Sarcoghagus, antik Yunanca'daki söylenişi ile Sarkophagos = Et yiyici, ölü yutucu anlamındadır. Soros, Larnaks, Teke adı da verilmiştir.

Lahit eski çağlarda içine ölünün yerleştirildiği pişmiş toprak, taş, mermer ve ağaçtan yapımış özel sanduka.

Bunlar çoğunlukla süslü ve yazılı olurlar. M.Ö. 6. yüzyıl pişmiş topraktan boyalı, resili Klazomenai lahitleri, 4. yüzyıl  anıtsal Likya-Lykia taş lahitleri, 2. yüzyıl Hellenistik Çağ üçgen çatı tapaklı Haron tipi lahitleri, Roma Çağı Pamphylia ve Sidamara tipinde, gövdesi sütunlu, kabartmalı, bazan boyalı; kapakları tapınak çatılı, üçgen alınlıklı, bazan kiremit dizisi, bazen balık sırtı süslü, bazan üzerinde bir ya da karı, koca iki insanın yatmış olduğu yatak biçimli, çok gösterişli, çok anlamlı, çok güzel mermer lahitler vardır. 

2. Lahit: İçine ölünün ya da yakıldıktan sonra küllerinin konduğu, taştan, pişmiş topraktan, metalden ya da ahşaptan yapılan mahfaza, insanların öbür dünyada da bu dünyadaki gibi yaşayacağı inanmanın getirdiği bir
uygulamadır.

Ölülerin yeniden yaşamaya başlayacağı zamana değin iyi korunabilmesi için kullanılmıştır.

İlk Tunç Çağı'ndaki çevresi ve üzeri taş levhalarla kapalı sanduka mezarlar, lahitlerin ilk biçimi sayılabilir. MÖ 9. yüzyılın ilk yarısında Asur'da teknesi ve kapağı taştan lahitler yapılmaya başladı. Bu geleneği MÖ 8. yüzyılın ortalarında Urartular da benimsediler. Anadolu'da Lykia bölgesinde MÖ 6. yüzyılda ahşap evlere benzetilerek son derece süslü taş lahitler yapıldı. Aynı yüzyılda Etrüskler, kapaklarının üstünde ölüyü karısı ya da kocasıyla birlikte yatar durumda canlandıran heykeller bulunan pişmiş topraktan lahitler yapmaya başladılar.

Bu uygulama daha sonra antik dünyanın hemen her yerine yayıldı.

Bakınız: Sarcoghagus: Sarcophagos